گام دیگر دانشمندان به سوی باز رشد اندام ها

هم اکنون کسانی که مجبور به پذیرش پیوند اعضای بدن همچون دست و پا می‌‌‌شوند، باید برای جلوگیری از پس زده شدن عضو توسط سامانه دفاعی بدن تا آخر عمر خود داروهای سرکوب‌گر دستگاه ایمنی مصرف کنند. اما اگر می‌‌‌توانستیم اندام خود را از بدن خودمان پرورش دهیم دیگر به این داروها نیازی نداشتیم.

باوجود اینکه ما سلول‌های پیشرو برای رشد به شکل اجزای بدن را نیز داریم، پیدا کردن روشی برای مجبور کردن این سلول‌ها برای شکل دادن اندام مشخص و مورد نیاز ما تا کنون ممکن نشده است. اما هم اکنون به نظر می‌‌‌رسد دانشمندان راه حلی برای این موضوع یافته‌اند، آن‌ها برای این کار از یک اندام اهدایی استفاده کردند که پس از شستن سلول‌های زنده‌ی آن، با استفاده از سلول‌های موش صحرایی دریافت کننده پیوند، یک پای مصنوعی رشد دادند که بدن موش دریافت کننده پیوند، آن را پس نمی‌‌‌زد.

گروهی به سرپرستی دکتر Harald Ott در بیمارستان عمومی ماساچوست اندام اهدایی را به کمک مواد شوینده تا پاک شدن سلول‌های زنده‌ی روی آن شستند تا آنچه که باقی می‌‌‌ماند یک بستر خارجی غیرزنده‌ی تهی باشد که پیش از این حاوی سلول‌های زنده بود. پس از این آن‌ها سلول‌های پیشرو را از بدن موش پذیرنده رشد دادند تا سلول‌های عضله و قلبی عروقی را شکل دهند. پس از تهی کردن اندام از سلول‌های اصلی آن‌ها آن را در یک محیط زیست راکتور مناسب برای کشت سلول قرار دادند که در آن سلول‌های عضله به بخش‌های خود و سلول‌های عروقی به درون عروق اصلی رفتند تا پس از 5 روز قرار گرفتن درون زیست راکتور، تحریک‌های الکتریکی که به رشد عضلات کمک می‌‌‌کرد آغاز شود. پس از گذشت دو هفته اندام تقریبا از سلول‌های با عملکرد مناسب پر شده بود.

هنگامی که عضلات این اندام با استفاده از تحریک‌های الکتریکی به کار گرفته شدند حدود 80 درصد مقاومت اندام یک موش تازه متولد شده را داشت. به علاوه پس از پیوند این عضو به بدن موش دریافت کننده پیوند رگ‌های خونی آن نیز به راحتی جریان خونی را از بدن موش دریافت کردند. این گروه قصد دارد پس از این بافت‌های استخوان، غضروف و اتصالی را نیز رشد دهند. بخش‌های عصبی مربوط به اندام نیز پس از پیوند خود رشد خواهند کرد.

این فن که سلول زدایی نامیده می‌‌‌شود پیش از این برای ساخت اندام قابل پیوند کلیه موش صحرایی و قلب موش نیز به کار گرفته شده بود. اما برای اولین بار است که از چنین روشی برای ساخت اندامی پیچیده‌تر همچون پا به کار گرفته می‌‌‌شود. دانشمندان همچنین از این روش برای دست بابون‌ها نیز استفاده کرده‌اند که امکان پذیری استفاده آن برای گونه‌ی نخستین‌ها که شامل انسان‌ها نیز می‌‌‌شود نشان دهند.