سرور مجازی (VPS) بخش اصلی و مهمی از سرور اصلی هستند که روند مدیریت آن کاملا مجزا بوده و با استفاده از دسترسی های روت در سیستم عامل های لینوکس و ادمین در سیستم عامل های ویندوز امکان واگذاری آن به کاربران وجود دارد.

وی پی اس ها جز سرورهای پیشرفته و با آخرین تکنولوژی می باشند که اساس آن تقسیم مجازی یک سرور قدرتمند به چندین سرور مجازی بوده به گونه ای که هر سرور مجازی همانند یک سرور فیزیکی مستقل در شبکه کار می کند ، با همان ساختار اولیه و اسکریپت ها، کاربران و ... .

سرور مجازی دقیقا همانند یک سرور اختصاصی مستقل و با همان سطح دسترسی عمل می کند، با این تفاوت که چند عدد سرور مجازی بر روی یک سرور فیزیکی قرار می گیرند. به عبارت بهتر با استفاده از تکنولوژی های مجازی سازی مانند VMware و با بهره گیری از سخت افزار های پرقدرت و پیشرفته، یک سرور فیزیکی به چندین سرور مجازی (VPS) با امکانات مختلف تقسیم می شود.

 در سیستم های لینوکس، می توانید شبکه ای تنظیم کنید که در آن، بیش از یک تماس به اینترنت داشته باشید و چند سیستم مختلف روی شبکه شما بتوانند از آن استفاده نمایند. بدین روش، با استفاده از تنها یک آدرس IP ، چند سیستم مختلف به اینترنت وصل شوند. این روش را ماسک نمودن IP می نامند، که یک سیستم با استفاده از آدرس IP سیستم دیگر آن را ماسک می کند. در چنین شبکه ای ، یک سیستم با آدرس IP خودش به اینترنت متصل است، در حالی که سیستم های دیگر، به یک شبکه محلی (LAN) روی این سیستم متصل هستند. وقتی که یک سیستم محلی می خواهد به شبکه دسترسی پیدا کند، آن سیستم محلی به عنوان سیستم متصل به اینترنت ماسک می شود و آدرس IP آن را جستجو می کند. 

به علاوه، برای اینکه به بسته های ping وICMP قابل دسترسی مقصد اجازه دهید، قوانین INPUT را با فایروال، به عنوان مقصد وارد می کنید. برای فعال کردن عملیات ping، از هر نوع ICMP مثلا echo-reply و echo-request استفاده می نمایید و برای مقصد غیر قابل دسترسی، نوع destination-unreachable را به کار می برید : 

جهت اجازه دادن به فایروال برای شبکه های خارجی، ورود توسط بسته ها را به جز بسته های ICMP ، اجازه می دهید. اینها بعداً اداره می شوند. فایروال توسط دستگاه فایروال (eth0) مشخص می گردد. ابتدا، اجازه دهید تا تماسهای برقرار شده و متبط ادامه پیدا کنند: 

برای سرویس دهنده وب، می خواهید تا کاربران خارجی اجازه دسترسی داشته باشند، اما دستیابی توسط هر شخصی که سعی در برقراری یک تماس از سرویس دهنده وب به شبکه خصوصی می کند مسدود کنید. در مثال بعد، تمام پیامها به سرویس دهنده وب قبول می شوند اما سرویس دهنده وب نمی تواند با شبکه خصوصی تماس برقرار کند. این کار از وارد شدن افراد به شبکه محلی از طریق سرویس دهنده وب جلوگیری می کند. زیرا برای دسترسی خارجی باز است. تماسهای برقرار شده اجازه دارند، یعنی شبکه خصوصی می تواند، از سرویس دهنده وب استفاده نماید. 

یک راه برای محافظت شبکه خصوصی از کلاهبرداری IP بسته ها، بررسی آدرس های خارجی روی دستگاه اترنت است که به شبکه خصوصی تخصیص یافته است. در این مثال، هر بسته روی دستگاه eth1 (متعلق به شبکه خصوصی) که آدرسش، از شبکه خصوصی نیست ( ! -s 192.168.0.0 ) مسدود می شود. همچنین بررسی کنید تا ببینید آیا هر بسته ای که از خارج می آید، شبکه خصوصی به عنوان آدرس مبدأ آن است یا خیر. در این مثال، هر بسته با آدرس مبدأ شبکه خصوصی روی هر دستگاه اترنت به جز شبکه خصوصی (eth1) مسدود می گردد. همان روش می تواند برای میزبان محلی نیز اعمال شود. 

ابتدا یک خط مشی DROP برای زنجیر های IP داخلی INPUT و FORWARD تنظیم شده است. این بدین معناست که اگر یک بسته، هیچکدام از قوانین را برای عبور رعایت نکند، مسدود نخواهد شد. سپس هم حملات کلاهبرداری و هم هر تلاشی از خارج برای برقراری تماس (بسته های SYN ) رد خواهد شد. تلاشهای تماس خارجی نیز ثبت می شوند. این یک پیکربندی اصلی است که می تواند که می تواند به سادگی با اضافه کردن قوانین iptables ، طبق نیاز های شما بهبود یابد.